Κατά την υπερχιλιετή ιστορικήν της Αγιορειτικής Πολιτείας ζωήν πολλοί προφανώς Λευκάδιοι κατέλιπον τον κόσμον και ακολουθήσαντες την προς την σωτηρίαν της ψυχής ασφαλώς οδηγούσαν οδόν, τον μοναχικόν τουτέστι βίον, κατελέγησαν εις την πληθύν των σεμνών και αφανών Αγιορειτών μοναχών. Τα βάθη των αιώνων όμως και η παρά τω μοναχισμώ κρατούσα αρχή της διακοπής παντός μετά του κόσμου συνδετικού δεσμού, ίνα αφανώς και αθορύβως, προς δε και ανενοχλήτως, τα του μοναχού εκπληρούνται έργα, δεν επέτρεψαν την μέχρι των ημερών ημών μεταφοράν της των ταπεινών αυτών ανδρών ατομικής συνεισφοράς.