Φυλετικών τάσεων βιβλίο, ξεπερασμένο απ’ το χρόνο, Ευαγγελικό κήρυγμα γραμμένο με καντιοζάχαρη, αυτοί ήταν οι λιγώτεροι αυστηροί χαρακτηρισμοί που μεταχειριζόμασταν εμείς, οι νέοι, ανάμεσα στο 1900 και το 1920 για το Παύλος και Βιργινία. […] Οι επερχόμενοι διατήρησαν στην αθανασία το Παύλος και Βιργινία, όπως έκανε αθάνατα και θα κάνει ακόμη, άλλα έργα που είναι ολότελα αντίθετα σ’ αυτό εδώ. Εδώ και 170 χρόνια αυτό το μικρό βιβλίο γνώρισε έναν εκπληκτικό αριθμό εκδόσεων και διατήρησε ένα πιστό και φανατικό αναγνωστικό κοινό. Κι αν ακόμη σήμερα δεν το διαβάζουμε με την ίδια μανία όπως την εποχή του, οπωσδήποτε στεκόμαστε στις περιγραφές της Νήσου της Γαλλίας, απολαμβάνουμε τα εξωτικά στολίδια του βιβλίου, νιώθουμε ευτυχισμένοι ανασαίνοντας μέσ’ από τις μεταξένιες σελίδες του, που μπορεί συχνά να τις βρίσκουμε αφελείς ως την παρεξήγηση, ένα άρωμα αρετής που σήμερα μπορεί να μας φαίνεται πως έρχεται από κάποιον άλλο πλανήτη, από μιαν εποχή μακρινή κι απολησμονημένη. Σ’ αυτή την οπισθοχώρησή μας μέσα στο χρόνο, προστίθεται κι η οπισθοχώρησή μας στο διάστημα, γιατί ολόκληρη η δράση του βιβλίου εξελίσσεται σ’ ένα μικρό νησί του Ινδικού Ωκεανού που έχει μιαν έκταση ελάχιστη και που απέχει 880 χιλιόμετρα από τη Μαδαγασκάρη. Το βιβλίο παίρνει έτσι τη μορφή αυτών των ανατολίτικων κομψοτεχνημάτων που την εποχή εκείνη, η σύγχρονή του Εταιρία των Ινδιών κυκλοφορούσε σ’ όλο τον κόσμο, σαν αριστουργήματα.