Ο Λώρενς Πάσμορ χρειάζεται επειγόντως θεραπεία. Δεν είναι μόνο ο επίμονος πόνος στο γόνατό του. Δεν είναι καν κάτι που αντιμετωπίζεται με φυσιοθεραπεία, αρωματοθεραπεία, βελονισμό, ψυχοθεραπεία ή την ΄Ειμυ – που κι αυτή είναι μια μορφή θεραπείας. Ο Λώρενς Πάσμορ πάσχει από κάτι απροσδιόριστο. Είναι επιτυχημένος, οικογενειάρχης, ευκατάστατος και… βουτηγμένος στην κατάθλιψη. Η εσωτερική δυσλειτουργία στην άρθρωση του γονάτου του είναι μόνο η αρχή. Σε λίγο η ίδια δυσλειτουργία εκδηλώνεται παντού: στο γάμο του, στη δουλειά του, σ΄ολόκληρη τη ζωή του. Η μονομανία που τον καταλαμβάνει με τον Κίρκεγκαρντ –ή Κίργκεγκοορ; ακόμα κι αυτό είναι πηγή αμφιβολίας– είτε θα τον αποτελειώσει καθώς παραδέρνει στην κρίση της μέσης ηλικίας είτε θα απιδειχτεί η πιο αποτελεσματική θεραπεία. Ο Ντέηβιντ Λοτζ σκιαγραφεί με ανεξάντλητη επινοητικοτήτα την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου που βιώνει το αίσθημα του ανικανοποίητου. Κρύβοντας τις πικρές αλήθειες πίσω από δαιμόνιο χιούμορ και θίγοντας τα σοβαρότερα ζητήματα με απατηλή ελαφρότητα, ενώνει τελικά την κατακερματισμένη εικόνα της ζωής του ήρωά του με έναν απροσδόκητο τρόπο που οδηγεί στην κάθαρση και στην ευτυχία του «να είσαι παρών στον εαυτό σου». ΄Ενα σημαντικό βιβλίο που θα μπορούσε εύλογα να ονομαστεί απλά μαθήματα υπαρξιακής φιλοσοφίας – ή, ακόμη καλύτερα, απλά μαθήματα ύπαρξης…