Η μπαλάντα του Τζόνι Σόσα (Ai nid tubi fri) μας έρχεται αυτές τις μέρες της αβεβαιότητας ή της απελπισίας, τώρα που κάποιοι διαλαλούν το τέλος της Ιστορίας, τον θάνατο των ουτοπιών και το ξεπούλημα της αξιοπρέπειας και μας πηγαίνει σε μια περιοχή όπου η ευγένεια ευδοκιμεί, η αξιοπρέπεια είναι απαραίτητη, η πίστη στον άλλον είναι αναγκαία, κι ο αυτοσεβασμός το πιο πολύτιμο αγαθό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Νέγρος μπλουζίστας Τζόνι τραγουδάει σε κακόφημα καμπαρέ παρά τα δόντια που του λείπουν. Η περίεργη στρατιωτική δικτατορία που εγκαθιδρύεται στο χωριό του του υπόσχεται μια μασέλα αλλά ζητά κάποια ανταλλάγματα… Ένα χιουμοριστικό και ανατρεπτικό μυθιστόρημα από έναν νέο Ουρουγουανό συγγραφέα. (Από την ιστοσελίδα του εκδότη)

Στη Λατινική Αμερική, που γέννησε την πρώτη επανάσταση του αιώνα (Μεξικό), που γέννησε τις περισσότερες δικτατορίες, τον Τσε και τους περισσότερους θρύλους, το να αφηγείσαι σημαίνει να αντιστέκεσαι. Υπάρχει, λοιπόν, μια νέα γενιά συγγραφέων που αφηγούνται. Γράφουν μυθιστορήματα τα οποία διαρρηγνύουν κάθε δεσμό με την αρρωστημένη ηττοπάθεια που χαρακτηρίζει όσα λατινοαμερικανικά αφηγήματα δεν πάνε με τα νερά” του λεγόμενου μαγικού ρεαλισμού. Ξεθάβουν το χιούμορ μέσα από τα μπουντρούμια των δικτατοριών. Δεν πιστεύουν ότι η πικράδα θα τους κάνει πιο ενδιαφέροντες, αφήνουν τους καλούς να νικήσουν κατά κράτος και προσπαθούν να μας χαρίσουν το πολυπόθητο μυθιστόρημα της λατινοαμερικανικής αξιοπρέπειας. Είναι ο Λουίς Σεπούλβεδα, ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο Β’, ο περί ου ο λόγος σήμερα Μάριο Ντελγκάδο Απαραΐν και άλλοι που μου διαφεύγουν τώρα. Δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, δεν έχουν πιει μαζί και καθώς γράφουν συναντιούνται καλώντας κι εμάς σε αυτή τη σύναξη των συνωμοτών. Να βρεθούμε πλάι πλάι, να τσουγκρίσουμε και να κουβεντιάσουμε, όχι για τεχνοτροπίες ή για την ιστορική ακρίβεια των βιβλίων τους, αλλά για να μοιραστούμε μαζί τους, σαν πραγματικοί συνεργοί, τις ατυχίες και τις χαρές των ηρώων τους. Αφεθείτε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, στα τερτίπια του νέγρου Τζόνι Σόσα, που τραγουδάει τ’ αγγλικά όπως τα γράφει (Αi nid tubi fri), που, όταν μπαίνει στο μπλουζ, δεν ξεχωρίζεις αν είναι ανθρώπινο πλάσμα ή γαλάζιος ίσκιος και που, όταν είναι ανεβασμένος στο πολύχρωμο πάλκο, φαίνεται σαν άγγελος που σου δίνει την τελευταία ευκαιρία να μετανοήσεις. Πού ξέρετε! Ίσως και τα καταφέρουμε! (Περιοδικό ΜΕΝ στις 01-03-1998)