Η περίοδος στην οποία αναφέρεται είναι το χρόνια που ακολούθησαν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (τοn Μεγάλο Πόλεμο). Μετά τη λήξη του, στα 404 π. Χ., ακολούθησε η Σπαρτιατική Ηγεμονία που τη διαδέχτηκε η Θηβαϊκή. Ύστερα, ήρθε το κενό. Κενό πολιτικό, ιδεολογικό, ηθικό. Και τότε ακριβώς οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του Πλάτωνα έκαναν να παιχτεί στην ελληνική Δύση ένα μεγάλο δράμα, πολιτικό αυτή τη φορά κι όχι εθνικό, όπως ήταν τα Μηδικά. Για το δράμα αυτό μας μιλάει η Μαίρη Ρενώ, με το στόμα του Αθηναίου ηθοποιού Νικήρατου, που μας περιγράφει όχι μόνο τις αγωνιώδεις προσπάθειες να εφαρμοστεί στις Συρακούσες το όνειρο του Πλάτωνα για μια ιδανική Πολιτεία, αλλά και το μεγαλείο του κλασικού θεάτρου. Πρωταγωνιστές σ’ αυτό το δράμα με τις απίθανες –κι αιματοβαμμένες– συγκρούσεις δεν είναι τα πρόσωπα, μα οι ιδέες.