Το μυθιστόρημα αυτό δεν θέλει να΄ναι παρά μια έκθεση μόνο των επιθυμιών, των βλέψεων και των αγώνων του ίδιου του συγγραφέα του. Τίποτα απ΄ό,τι πηγάζει από τη βαθιά, παθητική ψυχή δεν είναι κακό, ή δεν μπορεί να είναι κακό. Δεν πρόκειται λοιπόν για καμιά απόπειρα απολογίας, παρά γι΄αυτή τούτη τη ψυχή, αν ήταν να την έχουν συκοφαντήσει. Ο άνθρωπος αγωνίζεται για τις αγέννητες ανάγκες του και για την εκπλήρωσή τους. Μια καινούρια αποκάλυψη αγωνίζεται βασανιστικά μέσα του, όπως τα μπουμπούκια αγωνίζονται να ξεπεταχτούν από τη φλούδα ενός φυτού. Κάθε άνθρωπος μ΄αληθινή ατομικότητα προσπαθεί να γνωρίσει και να εννοήσει τι συμβαίνει, ακόμη και μέσα του, καθώς προχωρεί. Ο αγώνας αυτός για ρηματική συνείδηση δεν ήταν δυνατό να μείνει έξω από την τέχνη. Είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής κι όχι η υπερεπιβολή μιας θεωρίας. Είναι ο γιομάτος πάθος αγώνας της συνειδητής ύπαρξης. Ας μη διστάσουμε περισσότερο να πούμε ότι τα αισθησιακά πάθη και μυστήρια είναι το ίδιο ιερά με τα πνευματικά μυστήρια και πάθη. Ποιος θα το αρνιόταν αυτό; Αν υπάρχει, πράγματι, κάτι ανυπόφορο, αυτό είναι ο εξευτελισμός, η εκπόρνευση των μυστηρίων που ζούνε μέσα μας. Ας πλησιάσουμε μόνο τον ίδιο τον εαυτό μας με βαθύ σεβασμό ή ακόμη και μ΄ευλάβεια για όσα η δημιουργική ψυχή, το εσώτερό μας θείο μυστήριο θέτει μπροστά μας.