Η καταιγίδα και ο αέρας έχουν κοπάσει πια, κι ανάμεσα στα τρύπια σύννεφα που χάνονται πίσω από την καμπύλη του ορίζοντα, φανερώνονται εδώ κι εκεί κομμάτια ενός αχνό γαλανού ουρανού. Ο ήλιος λαμποκοπάει σαν πολύτιμο πετράδι και όλα φλογίζονται σαν ουράνιο φως που κατεβαίνει με μεγαλοπρέπεια στη Γη, ενώ το περιστέρι με το κλαδί της ελιάς στο μικρό του ράμφος πετάει προς την κιβωτό όπως φεύγει το όνειρο της νύχτας όταν χαράζει η αυγή…

Το αγόρι, που στέκεται τώρα στη μέση του βάθρου, ανοίγει τα θολωμένα του μάτια, ενώ την ίδια στιγμή μια μελωδία ηχεί στ’ αφτιά του· μια μελωδία που μοιάζει για κείνον με ψαλμωδία που αντιλαλεί στο εσωτερικό μιας εκκλησιάς…