Ο “Νικήτας” είναι η τρίτη ιστορία από τα παραμύθια της θείας Λίας. … Το είπε στον πατέρα του και τότε εκείνος συνειδητοποιώντας πως θα έχανε το παιδί του για άλλη μια φορά ψιθύρισε: – Αυτό το παιδί, ο νονός δεν το προόριζε για μας. Τώρα μπορώ να καταλάβω πολύ καλά τις προθέσεις του. Το έστειλε για να μας το πάρει πίσω! Το έφτιαξε για τον δικό του σκοπό. Μα εμένα είναι πάντα δικό μου παιδί! Είναι το παιδί μου! Ο Νικήτας δεν είχε αποφασίσει ακόμα την ημέρα που θα έφευγαν με τη γυναίκα του να γυρίσουν πίσω, μα ήξερε πως δεν θα αργούσε. Η νύχτα ήταν ζεστή και ξάστερη και ο ύπνος δεν ερχόταν, έτσι σηκώθηκε να κοιτάξει έξω απ’ το παράθυρό του, όπως έκανε κάθε φορά που δεν τον έπαιρνε ο ύπνος όταν ήταν μικρός. Προσπάθησε να μην ξυπνήσει τη γυναίκα του και περπατώντας στα δάκτυλα πλησίασε το παράθυρο. Παντού βασίλευε ησυχία! Στο βάθος τα σκούρα και βουβά βουνά φωτίζονταν αμυδρά απ’ τα φώτα τ’ ουρανού. Κοίταξε ψηλά τα αστέρια και ανάμεσα σ’ αυτά έλαμπε το δικό του αστέρι! Αναγάλιασε η καρδιά του και ξαφνικά στην ψυχή του άκουσε τη φωνή που του μιλούσε πάντα, όπως άλλοτε, τη φωνή που ερχόταν απ’ τ’ αστέρι του. Εκείνη τη φωνή που άκουγε μέσα του και που τον ανάγκασε να ξεκινήσει να πάει να βρει το νονό του! Τώρα λοιπόν του είπε: Μη φύγεις ακόμα, σε χρειάζεται ο τόπος σου! Δε του είπε τίποτε άλλο και χάθηκε. Χάθηκαν και τ’ άλλα τα άστρα έσβησε και το φεγγάρι και ξαφνικά ο κόσμος βυθίστηκε στο πολύ σκοτάδι…