Όταν ο αδελφός μου κι εγώ ήμασταν μικρά παιδιά, κάθε παραμονή της Πρωτοχρονιάς μας επισκεπτόταν ο Άι-Βασίλης. Ναι, δε σας λέω ψέματα. Ερχόταν ο ίδιος, ο πραγματικός Άι-Βασίλης, με την κατακόκκινη στολή του, τις γυαλιστερές του μπότες και τ’ άσπρα γένια και μουστάκια που γέμιζαν το καλοκάγαθο πρόσωπό του. Είχε και μια μεγάλη σακούλα κρεμασμένη πίσω στον ώμο του και αφού έσκυβε στα κρεβάτια μας και μας χάιδευε, άφηνε τα δώρα μας δίπλα στο προσκέφαλό μας. Ύστερα μας χαιρετούσε κουνώντας το χέρι του, γιατί με το άλλο κρατούσε πάντα τη μεγάλη σακούλα, και έφευγε σιγά-σιγά, αθόρυβα.