Στον πρόλογο του Α΄ τόμου της Θυμέλης (Η Θυμέλη είναι το τρί­τομο έργο του, όπου είναι συγκεντρωμένες  οι τραγωδίες του Σικελι­ανού), με τίτλο: “Στοχασμοί γύρω στην ιδέα της αναγέννησης της τραγωδίας”, γράφει ο ποιητής: «Ποια λοιπόν πρέπει να ’ναι η ευθύνη όσων τολμούνε να σηκώσουνε τα μάτια τους στην Τραγωδία, απροετοίμαστοι από κάθε άποψη για το γιγα­ντιαίο συνθετικό της πνεύμα^. πόσο απέραντη δεν πρέπει νά ’ναι η εσωτερική, ηθική, πνευματική, αισθητική προπόνησή τους, η άσκησή τους, ώστε να ζητήσουν ν’ ‘ανεβούνε στη σκοπιά που μας επαραδόθη στην υπέρτατη στιγμή της Ιστορίας μας, και να ιδούνε, να εποπτεύσουνε και σήμερα πραγματικά απ’ αυτή! δε συλλογιέμαι εδώ καθόλου όλους εκείνους (εξαιρούνται ένας ή δυο ανάμεσά μας) που προσβλέπουνε με απίστευτη επιπολαιότητα στην εξωτε­ρική αναστύλωση και στην αισθητική τελεστική πλευρά της γιγαντιαίας αυτής κληρονομιάς. Αλλά γι’ αυτούς οπού πιστεύουν στο διαιώνιο δημιουργικό της πνεύμα, και φιλοδοξούνε την από μια σπίθα αναζωπύρωση της Κοσμικής αποστολής της Τραγωδίας μες στα πλαίσια της σημερινής μας εποχής. (………) και συνεχίζει ο ποιητής: “Δεν το κρύβω ολότελα πως λογαριάζω τον εαυτό μου σε κείνους που πιστεύουν πως η Τραγωδία θα ξαναγεννηθεί, και πως η νέα τούτη γέννα της -αν, όπως ξέρουμε, όποια γέννα είναι αιματηρή- δεν είναι δυνατό παρά ν’ αναδυθεί μέσ’ από το περισσότερο αίμα που να χύθηκε ποτέ στην Ιστορία… Άλλο το ζήτημα αν θα βγει με το χιτώνα της πλυμένο μες σ’ αυτό, σαν τους χιτώνες των Αγίων της Αποκάλυψης. Όλα λέω πως ετοιμάζουνε τον ερχομό της. Δεν προεξοφλώ το πιο βαθύ περιεχόμενο. Αλλά το προβλέπω άπειρα ουσια­στικότερο από κείνο που προφήτευσεν ο Νίτσε(…..). Και τελειώνει ο ποιητής λέγοντας: Η Τραγωδία, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, αλλά και κατόπι από τον έλεγχο και την προπόνηση που προείπα, οφείλει να’ ναι η άξια πλώρα του πνευματικά καινούριου Ελληνι­κού μας Καραβιού, που ’ναι μοιραίο να το καθελκύσουν αύριο κάποιοι μες στη θάλασσα της Ιστορίας μας και της νέας ιστορίας του κόσμου. Κ’ οι κάποιοι αυτοί αναγκαστικά θα ’ναι λίγοι. Με τη μόνη διαφοράν, ότι γι’ αυτούς η ομαδική ψυχή δε θα ’ναι ο τόπος κάποιων άσκοπων και μάταιων πειραμάτων, αλλά ο άξιος στίβος και ο βαθύς σκοπός μιας ουσιαστικής και ιστορικά υπεύθυνης μαζί τους επικοινωνίας για μιαν έξαρση ολόκληρης της ζωής.
ολόκληρο το άρθρο στο fractal