Για την χαρά πού μπορεί να νιώσει όποιος διαβάζει αυτόγραφα τα έργα τον ποιητή, δεν χρειάζεται να γίνει πολύς λόγος σε τούτη την παρουσίαση του Τετραδίου Σεγκοπούλου, αφού ο αναγνώστης το έχει ήδη χαρεί. Αν ίσως εξαιρέσουμε μια καλήν ηχογράφηση της φωνής του ποιητή απαγγέλλοντας τα δικά του έργα (κάτι πού, δυστυχώς, δεν έγινε για τον Καβάφη), τίποτε δεν μας δίνει αμεσότερα την αίσθηση του παλμού της δημιουργίας, όσο το κείμενο το γραμμένο με το χέρι του ποιητή.
Την χαράν αυτήν, ο Καβάφης -παραπάνω από κάθε άλλον Έλληνα ποιητή- είχε φροντίσει να την προσφέρει σε εκλεκτούς φίλους του, με μια κομψότητα πού πρώτος την επεσήμανε, στα 1903, ο Ξενόπουλος: “μου έστειλεν…, αντιγραμμένα επιμελέστατα, με το καλλιτεχνικόν και ιδιόρρυθμον γράψιμόν του, με κόκκινον και με μαύρο μελάνι, εις θαυμάσιον αγγλικόν χαρτί, όλα του τα ποιήματα”. Το πράγμα, ομολογουμένως, δεν ήταν δύσκολο, τότε, γιατί τα ποιήματα ήταν όλα-όλα δεκατρία, και οι φίλοι όχι πολύ περισσότεροι…
Πιθανώς το άρθρο του Ξενόπουλου να αύξησε τον αριθμό των φίλων ή των ενδιαφερομένων. Πάντως, ένα χρόνο αργότερα, ο Καβάφης ετύπωνε σε εκατό αντίτυπα ένα τεύχος δεκατεσσάρων ποιημάτων. […] Το Τετράδιο Σεγκοπούλου – καθώς μου διηγήθηκε ο αείμνηστος κληρονόμος του ποιητή – γράφηκε κατά παράκληση του Αλέκου Σεγκόπουλου, ο οποίος προμήθευσε για τον σκοπόν αυτόν στον Καβάφη γαλλικό χαρτί πολυτελείας, πιθανώς ήδη βιβλιοδετημένο με περγαμηνή.