Η πρώτη ποιητική συλλογή της Αρσενίας Πασχαλίδου διακατέχεται από μια σφιχτοδεμένη δομή. Η συλλογή της έχει αρχή, μέση και τέλος με ξεκάθαρη στοχοθεσία και αυτό είναι μεγάλη αρετή, κατά τη γνώμη μου, ειδικά στη σύγχρονη νεοελληνική ποίηση. Η ποιητική συλλογή της Πασχαλίδου μπορεί να διακριθεί, κατά τη γνώμη μου, σε δύο μεγάλα μέρη. Στο πρώτο μέρος, παρατηρούμε έναν στοχασμό ή ακριβέστερα έναν διάλογο μεταξύ έρωτα και δημιουργίας. Τον έρωτα ως πράξη δημιουργίας και το αντίστροφο. Στο δεύτερο μέρος της ποιητικής της συλλογής η Πασχαλίδου εμβαθύνει ακόμη πιο πολύ τον στοχασμό της και καταδύεται στις αχλές διακλαδώσεις της μνήμης, μιλώντας μας με την άμεση, απέριττη, καθαρή ποιητική της γλώσσα για το αμετάκλητα χαμένο. Για το αμετάκλητα χαμένο των ανθρώπινων σχέσεων, το αμετάκλητα χαμένο του έρωτα ως ιδεώδους αλλά και ως βιωμένης εμπειρίας από σάρκα και ανθρώπινα πάθη και πόθους. Το αμετάκλητα χαμένο που όμως εξακολουθεί να είναι ζωντανό στους κώδικες του μυαλού μας, στη μνήμη μας· γιατί όλα χάνονται και σβήνουν μας λέει τόσο γοητευτικά ευθύβολα η Πασχαλίδου μόνο αν παύσουν να ενοικούν και στη μνήμη μας αυτά που βιώσαμε, αυτά που αισθανθήκαμε, αυτά που διέτρεξαν την ψυχή και το σώμα μας.  

Μικρές και μεγάλες διαδρομές, ανάμεσα σε ηλιοτρόπια και υψικαμίνους. Μια βδομάδα του Ιούλη, αναδρομή μιας τυπικής ζωής, ζωής μικρής όταν τη βλέπεις από απόσταση, ζωής μεγάλης γιατί χωράει το εύρος μιας ψυχής. Κι ο αντίλαλος… «Είμαι ο ένας μέσα στον χρόνο. Είμαι η απόδειξη της ανυπαρξίας του χρόνου. Γιατί εγώ είμαι που νικώ τον χρόνο κάθε φορά που σε κοιτώ βαθιά στα μάτια. Γιατί πάντα θα έρχομαι και θα σε κοιτώ βαθιά στα μάτια».