Ερχόταν στον ύπνο μου διαρκώς, κυκλοφορούσε αθόρυβα και νωχελικά στα μέσα δωμάτια, με απορρύθμιζε συστηματικά, για όσο καιρό γραφόταν ετούτο το κείμενο. Πρίγκηπας, άγιος ή τρελός, πάντοτε όμως ζωντανός, ολοζώντανος, μ’ εκείνο το χαρακτηριστικό γέλιο και τη σπιρτάδα στα μάτια. Κι όλο ρώταγε λέξεις που απηχούσαν ποιήματα. Κάτι που δύσκολα, κι αν ποτέ μου καταφέρω να εξηγήσω. Σταμάτησε να έρχεται μόνον όταν ολοκληρώθηκε αυτό το μικρό βιβλίο κι άρχισε έκτοτε να μ’ απασχολεί με διαφορετικό τρόπο, σαν ένα πορτρέτο παλιό που κρέμαμε στον τοίχο, στα εσωτερικά κοιλώματα της ψυχής, και κάθε που το κοιτάζουμε ζωντανεύει στα μάτια μας ξανά όλη η ιστορία.