Αλλού οι πατρίδες είν’ απ’ τις στεριές κι αλλού είν’ απ’ τις θάλασσες. Ένα γύρω εκεί στην Πόλη μπερδεύουνται οι χάρτες, καθώς πασκίζουνε να ξεχωρίσουν τις πατρίδες, μ’ όλα τα χρώματά τους τα παρδαλά θέλουνε τάχα να μας πουν Ευρώπη και Ασία, Ανατολή και Ρούμελη, τριανταφυλλί και κίτρινο. Το μόνο που δεν πέφτουν έξω είναι το γαλανό, το γαλανό της θάλασσας, που είναι το ίδιο γαλανό εκεί, σ’ Ευρώπη και Ασία, σ’ Ανατολή και Ρούμελη, σ’ όλη την κλειστή θάλασσα.
Αυτή είν’ εκεί η πατρίδα: η θάλασσα, ο Μαρμαράς. Η μαγεμένη γης απλώνει γύρω μια κορνίζα σε τόσο φάρδος μοναχά όσο βαστάνε οι κουκουναριές το στρογγυλό τους ίσκιο, όσο βαστάνε τα ξανθιά τ’ αμπέλια με το ψιλόφλουδο τσαούσι, όσο βαστά η αρμύρα του γιαλού δίπλα στην πιπεράτη μυρωδιά της καρυδιάς.
Έτσι και για τη Ραιδεστό και για την Κίο, για τη Σηλυβριά και για την Αρετσού πατρίδα είν’ ο Μαρμαράς.