“Ωδή στη νέα εποχή”: Ήταν οι πρώτες μέρες της Άνοιξης Κοντά στον ήλιο που φώτιζε λαμπρά τα πρωινά Κοντά στην Ανάσταση Που τα βεγγαλικά της Φώτιζαν τη νύχτα τη γλυκιά. Μαζί με το απογευματινό αεράκι Και το τελευταίο κελάηδημα των πουλιών Εκεί η ψυχή ανέπνεε μες απ’ τα φύλλα Και τ’ άνθη που δειλά ευώδιαζαν απαλά. Έφευγε ο νους κι αγκάλιαζε τον πλανήτη Έφευγ’ η σκέψη κι αντάμωνε Καιρούς περασμένους και μελλούμενους. Κι έστεκε η ανθρωπότητα Μες στην παγκόσμια νομοτέλεια Η χαραυγή των αιώνων έθαβε κάθε φορά Τις προφητείες της καταστροφής Κι απ’ την αρχή νέες γιορτές Νέοι πόλεμοι, νέοι γάμοι, νέες προσδοκίες. Φώλιαζαν ασταμάτητες ροές Μες στις μικρές ανθρώπινες ιστορίες Κυλούσαν ποτάμια