“Πάμε στα παλιά τα χρόνια. Ο ψυχρός Πόλεμος, ακόμα κρατά. Κέννεντυ κι άλλοι της Ειρήνης, σκοτωμένοι μες το πλήθος, γίνανε θρύλοι, πουλιά. Περιστέρια που πετάξανε, έστω και νεκρά… Κι ενώ οι “Δυνάμεις Παγκοσμίων Συμφερόντων” έχουν ησυχάσει, καινούργιο Ειρηνόπουλο -ένας Υπουργός- ανοίγει φτερά! Είν’ απ’ τον περιστερώνα που φροντίζουν οι Λαοί. – Γρήγορα, να τον σκοτώσουμε! λεν οι κυνηγοί. Να μη ζήσει… Μην πετάξει, κι έχουμε Αφοπλισμούς… Κι όχι θρύλοι, όχι ζήτω… Φτάνει πια. Σπιλωμένο και προδότη! τούτη τη φορά. Ο Εγκέφαλος του Σκότους παίρνει τη δουλειά. Διευθύνει Αστυνόμους, το Στρατό, τα Πυρηνικά… Παίζει σκάκι την Ειρήνη, τη Ζωή, τους Λαούς… Άντρες, τανκς και πολυβόλα και παντού καπνοί. Καταφέρνει και το δείχνει εχθρική εισβολή! Αργά το βράδυ το Ειρηνόπουλο -λαβωμένο- ξεψυχά.  Η Επιχείρηση “Νεκρή Ειρήνη” πετυχαίνει τελικά. Ο εγκέφαλος ειδοποιείται πως ο αντίπαλος είναι νεκρός. Μα, δεν χαμογελά.  – Κανένας κυνηγός δε σκότωσε ποτέ, με μια τουφεκιά, όλα τα πουλιά. Μείναμε μεις. Και το ξέρει. Μα έχει γεράσει. Ας μείνουμε περιστέρια μέχρι να πεθάνει.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)