Είναι παράξενο που σε τέτοιες στιγμές έντασης, δένεσαι με ένα άνθρωπο. Ξαφνικά, τη ζωή μας την είχε παρασύρει ένα ποτάμι, που κανείς δεν ήξερε σε ποια θάλασσα, σε ποιο μπουντρούμι, σε ποιο κοιμητήριο κατέληγε. Οι άνθρωποι γύρω μας αραίωναν. Περνούσαν βιαστικά στο δρόμο, και είτε μέρα είτε νύχτα ήταν, μοιάζαν όλο και πιο πολύ με σκιές. Οι ώρες γινόταν πιο στοχαστικές. Διάλεγες αλλιώς, οι στιγμές σου μετρούσαν πέρα από το ορατό, ακόμα και η αναπάντεχη παρουσία μιας κοπέλας αποκτούσε άλλο μυστήριο. Σαν σε παραμύθι όπου κάπου εκεί γύρω παραμόνευε ο λύκος. Είναι ένας κόσμος εσωτερικής απομόνωσης, διαφορετικής αίσθησης των πραγμάτων και του χρόνου, όπου το σύντροφό σου μαθαίνεις να τον βλέπεις με μεγαλύτερη προσοχή ακόμα κι αν είσαι μόνος και δεν είναι εκεί. Ξέρεις ότι αν χρειαστεί, θα σου το ανταποδώσει.