“Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ”: Η νύχτα του σπιτιού είναι συνήθως δυό: αυτή που τριγυρνάει -μ’ όλα τα φώτα αναμμένα- στα δωμάτια και η γιαγιά της. Η δεύτερη δεν είναι του σπιτιού ζει, όμως, μόνιμα μέσα στην άλλη. Αυτός, εξάλλου, είναι κι ο λόγος που η πρώτη έχει γίνει υστερική. Η νύχτα η κατοικίδια, λοιπόν, παρόλο που φημίζεται για την ηρεμία και τους καλούς της τρόπους, δεν είναι, τελικά, αυτό που θα ‘θελε να είναι. Αντίθετα. Είναι αγχώδης κι απαιτητική, γεμάτη φόβους και νευρώσεις. Κάνει, όλη την ώρα, τηλεφωνήματα και ζει σε απομόνωση. Της αρέσει να παίζει με τα κουμπιά κι έχει ψύχωση με τις αρρώστιες και τα μηχανήματα. Ανοίγει, κάθε τόσο, το γαλάζιο φως και μπάζει μες στο σπίτι, όλου του κόσμου, τις δυστυχίες: ανθρώπους που εργάζονται για το κακό, πόλεις απάνθρωπες και σκηνικά φανταχτερά που υποδύονται τα πλούτη συρράξεις παρανοϊκές, τροχαία, φόνους κι αίμα – ποτά που αφρίζουν και κορμιά: φτωχές υπάρξεις που τσακίζονται σε εξωφρενικά περιτυλίγματα.