Η νουβέλα Φυγή προς Νότον του Κωνσταντίνου Χρ. Μιχελή εξελίσσεται με πρωτοπρόσωπη αφήγηση·​ Στο τέλος δεν είμαι εγώ που ξύπνησα απέναντι σ΄αυτή την απαίσια θέα με τις σπασμένες τουαλέτες και τα βρωμόνερα να τρέχουν κάτω από τις ξύλινες παλιόπορτες, όπως οι δικές του τύψεις στις παραστάσεις αυτού του αγνμώστου που δεν αναγνωρίζω μέσα σε αυτή τη σμίκρυνση, στο μούδιασμα του σώματος που μάργωσε από την υγρασία και ίσως αλλάξει το σκηνικό του δράματος. Κατά βάθος όμως τον αναγνωρίζω σε εκείνες τις στιγμές που μένουν άφθαρτες·​ σε καμιά πείπτωση παγωμένες σαν αγάλαματα, μόνο ζωντανές στις συναντήσεις τους με τα μαύρα κενά του καθένα.