Νομίζω ότι η Πελοπόννησος δεν είναι απλώς ένα γεωγραφικό διαμέρισμα της χώρας μας όπως όλες οι άλλες [και εξ ίσου αξιολάτρευτες] περιοχές μας. Φρονώ ότι η Πελοπόννησος διαμορφώνει ένα ιδιαίτερο συμπίλημα όλων των εκφάνσεων αυτού του σπουδαίου και αλλόκοτου ελληνικού “είναι”. Είναι η Πελοπόννησος φορέας μνημών [Σπάρτη, Ολυμπία, Φυγαλία, Μυκήνες, Ναύπλιο, Καλάβρυτα…], είναι το λίκνο της μεταφυσικής και της οικολογικής αισθαντικότητας στα αρκαδικά της βουνά, είναι τόπος πολυμήχανων ευφυών ανθρώπων [“φοβού τους Δαναούς”…], είναι το χωνευτήρι πολιτικοκοινωνικών ζυμώσεων, είναι ο καρποβολώνας με τα εύφορα και πλούσια περιβόλια της, είναι τόπος περιήγησης και ψυχαγωγίας. Είναι ο δικός μας τόπος απ’ όπου και να κατάγεται καθ’ ένας μας. Σ’ αυτόν λοιπόν τον περιούσιο τόπο αποφάσισε να οδηγήσει την αμαξοστοιχία μας ο φίλος και μέλος του Συλλόγου μας Σπύρος Νικολόπουλος.