Όπως υπήρξαν μεγάλοι και ένδοξοι άνθρωποι επί της γης έτσι υπήρξε και ένα ένδοξο χρώμα που άφισε εποχή, η Πορφύρα. Αλλά η πορφύρα δεν ήταν μόνο χρώμα, ήταν συγχρόνως δύναμις και δόξα. Μυθικοί ήρωες, ολύμπιοι θεοί και θεές, τροπαιούχοι στρατηλάται και τρανοί βασιληάδες, όλοι φορούν πορφύρα. Ούτε ο Βάκχος με τον κάνθαρο στο χέρι, ούτε των ποιητών η λύρα λησμόνησαν να υμνήσουν το ένδοξο χρώμα που, από τα μυθικά χρόνια και πέρα από τον μεσαίωνα, απετέλεσε το τέρμα κάθε ανθρώπινης φιλοδοξίας. Όποιος κατώρθωνε να φθάση την πορφύρα, ήταν περίβλεπτος πολίτης και γρήγορα ανέβαινε τα σκαλοπάτια που του παρουσίαζε η ιεραρχία της. Εκείνος δε που έφθανε να τυλιχθή ολόκληρος μέσα σ’ αυτή, αυτός δεν εφθόνει πια καμιά ανθρώπινη αδυναμία, γιατί αν δεν ήταν βασιληάς, ασφαλώς ήταν κάποιος ναβάβ της εποχής του. Η πορφύρα ήτο σύμβολο πλούτου, δόξης και ισχύος.