Η Ένωση Κέντρου αποδύθηκε, μετά τις εκλογές του 1961, σε ‘κεινον που ονομάσθηκε “ανένδοτος αγών” με αποτέλεσμα να πετύχει τη σχετική πλειοψηφία το 1963 και την απόλυτη στις αμέσως επόμενες εκλογές του 1964. Ο Γεώργιος Παπανδρέου σχημάτισε τη δεύτερη κυβέρνησή του τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου αλλά αναγκάσθηκε και πάλι να επιδοθεί σε ένα καινούργιο αγώνα, αυτή τη φορά στον αγώνα έλεγχου της εξουσίας. Με τις ως τότε επικρατούσες συνθήκες ορισμένοι τομείς της κρατικής – δηλαδή της κυβερνητικής – δραστηριότητας είχαν θεωρηθεί πως ήταν της αποκλειστικής αρμοδιότητας και ευθύνης όχι της – οποιασδήποτε – κυβέρνησης, αλλά των ανακτόρων και των ανακτορικών κύκλων, όποιοι και αν ήταν αυτοί. (. . .) Τον δεύτερο αυτό αγώνα της Ένωσης Κέντρου περιγράφει σ’ αυτό το βιβλίο ο τότε Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Μιχάλης Παπακωνσταντίνου.