(. . .) Κατά πρώτο λόγο, αναμφίβολα δεν συνιστά ένα συστηματικό οδηγό για τις πηγές της ιστορίας του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος. Απλά και μόνο προσφέρει υποδείξεις κι ενδείξεις, σε αυτούς που θέλουν να το μελετήσουν σε βάθος, σχετικές με την αναζήτηση του κατάλληλου υλικού. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, η συστηματική καταγραφή των πηγών και της βιβλιογραφίας είναι έργο τιτάνειο και δεν μπορεί να είναι παρά αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας. Κατά δεύτερο λόγο, το βιβλίο αυτό δεν είναι ούτε εγχειρίδιο φιλοσοφικό της ιστορίας ή μεθοδολογίας της ιστορίας. Απευθύνεται κυρίως στον πρακτικό ιστορικό. Αυτό φυσικά, δεν σημαίνει
(. . .) ότι η πρακτική της ιστορίας δεν πρέπει να συμβαδίζει με το φιλοσοφικό και τον επιστημολογικό στοχασμό. Η σχέση της πρακτικής της ιστορίας και του φιλοσοφικού και επιστημολογικού στοχασμού είναι σχέση διαλεκτική. Κατά την διαδικασία της παραγωγής της ιστορίας αλληλοφωτίζονται και αλληλοεπηρεάζονται. Το ότι δεν παραγνωρίζω αυτά τα θέματα θα το διαπιστώσει και ο ίδιος ο αναγνώστης. (. . .)