Ο ερωτισμός, σύμφωνα με τον Μπατάιγ είναι “η επιβεβαίωση της ζωής μας ως το θάνατο”. Ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος γράφει ότι για κείνον που αγαπά και επιθυμεί, το αντικείμενο του πόθου του, αυτό που ο Πλάτωνας αποκαλεί “θείο παραλήρημα”, είναι η “διαφάνεια του κόσμου”. Μέσα απ’ αυτήν επιτυγχάνεται η πλήρης συνειδητοποίηση της εσωτερικής μας αλήθειας, μέσα από την πρόκληση της αφής και της όρασης πραγματώνεται τελικά η γνώση των ορίων της ύπαρξής μας. Αν θελήσουμε να βιώσουμε το άγνωστο και το άρρητο θα πρέπει να πορευτούμε στις παρυφές της ηδυπάθειας ως τη φρενίτιδα, να κολυμπήσουμε στα επικίνδυνα ποτάμια της ιερότητας των άκρων που χαρακτηρίζει τους ερωτευμένους. Λέω επαναστάτες τους ερωτευμένους γιατί ανθίστανται σθεναρά στις λογικές των συμψηφισμών και διεγείρουν διαρκώς, ανακαλώντας το, το συναίσθημα του φόβου. Η λαγνεία των αισθήσεων, εκτός του φόβου και μιας διαρκούς ανασφάλειας που προξενεί, λειτουργεί αποσταθεροποιητικά όσο και ποιητικά απέναντι σε κοινώς αποδεκτές συμβάσεις ζωής, που αναγκάζονται να επιστρατεύσουν αφοριστικές απαγορεύσεις και παραδοσιακούς νεολογισμούς, προκειμένου να αποφύγουν την πλήρη ανατροπή του κοινωνικού τους ιστού. Δεχόμαστε ακόμα και να κινδυνεύσουμε ή να αυτοκαταστραφούμε, προκειμένου να μετάσχουμε στο παιχνίδι της αποκάλυψης ενός καινούριου κόσμου, θεωρώντας το ως την τελευταία ευκαιρία για να εμποδίσουμε τη ζωή μας να περάσει χωρίς να τη ζήσουμε.
Ο πόθος γίνεται αυτοσκοπός, η επιθυμία, κανόνας. Μπορούμε να πεθάνουμε από έρωτα μέσα στη βαθιά απόγνωση της απουσίας του άλλου. Κατά κάποιον τρόπο, μέσα από τη φωτογραφία μιας γυναίκας που παρίσταται γυμνή μπροστά μας, σπουδάζουμε την ιστορία του εαυτού μας. Η σιωπή της, η ακινησία της, η μοναξιά του φύλου της, που θυμίζει την εφιαλτική ερημιά μιας εγκαταλειμμένης πόλης, αποτελούν τον έναν και μοναδικό αληθινό μάρτυρα των καταπιεσμένων μας ονειρώξεων για αληθινό έρωτα. Αυτή η σειρά φωτογραφιών του Μανόλη Τσαντάκη μας προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να ανακαλύψουμε την ποίηση του γυναικείου κορμιού και μέσα απ’ αυτό τη δυσοίωνη προοπτική της οριστικής μας ταπείνωσης μπροστά του.
Η γυναίκα άλλωστε είναι η τελευταία δραματική πινελιά κόκκινου στον μαυροπίνακα της ζωής.