Κοντολογάνε εξηνταπέντε ολάκερα χρόνια από τότε που ιδρύθηκε το “ένα σκέλος” του Εθνικού Αστέρα, ο Εθνικός. Τρεις γενιές περάσανε από της Μικρασιατικής καταστροφής τα μαύρα χρόνια, όπου ένα μέρος της προσφυγιάς καταστάλαξε σε τούτο το κομμάτι της Αθήνας, την Καισαριανή. Και γινότανε αγώνας επιβίωσης σε κείνα τα πίζουλα χρόνια. Αγώνας ύπαρξης. Αγώνας για τη στέγαση και για το ξεροκόμματο της ζήσης. Μα ένα μέρος αυτού του αγώνα τους ήτανε και ο αθλητισμός και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο.

Με αίμα κι ιδρώτα φτιάχνανε τις παράγκες. Με αίμα κι ιδρώτα φτιάχνανε και τα σωματεία τους. Με το ίδιο υλικό φτιάχτηκε και ο Εθνικός Αστέρας. Κι η σημαία του κυματίζει περήφανα από το 1927 μέχρι τα σήμερα, παρά τις τόσες αντιξοότητες, τις φουρτούνες και τις μπόρες στα πολύ δύσκολα χρόνια που περάσανε.