Στον Αλατότοπο μπήκα για πρώτη φορά το 1983, στην Κω. Ήθελα να κάνω λήψεις μιας μικρής ταινίας για την ΕΡΤ. Ό,τι ήξερα ως τότε για Αλυκές ήταν αυτό που έβλεπα μακριά, περνώντας από τις δημοσιές ή σε θαλάσσιο περίπλου. Τεράστιες εκτάσεις αστραποβόλου ακίνητου νερού, με έντονη βλάστηση στις εσχατιές του και ατέλειωτα σμήνη φτερωτών να πλανάρουν στον αέρα ή να ακινητούν πάνω στο υγρό στοιχείο. Κι όταν πάλι έτυχε να περνώ τη νύχτα, έβλεπα κάθε τόσο μικρούς φωτεινούς στροβίλους να σηκώνονται από το νερό ή στιγμιαίες εκρήξεις φώτων στους βάλτους του περίγυρου, λες και τελώνια, πνεύματα του βούρκου, νεράιδες και μικρά στοιχειά έκαναν τα νυχτερινά τους παιχνίδια. Από παιδί, κάθε έκταση νερού αιχμαλώτιζε τις αισθήσεις μου και με κρατούσε μέσα της, όπως στο Μαγικό Καθρέφτη των Παραμυθιών που σε εγκλωβίζει, κι αν κάποτε μπορέσεις να βγεις, ένα κομμάτι της ψυχής σου πρέπει να μείνει υποχρεωτικά εκεί. Έτσι από κομμάτια ψυχών κρατάει τη δύναμή του. Νόμιζα πως οι Αλυκές είναι ο πιο μεγάλος μαγικός καθρέφτης που φτιάχτηκε ποτέ. Αυτό, ως την ώρα που μπήκα βαθιά μέσα στην καρδιά του Αλατότοπου. Πάλι μου κράτησε αιχμαλωτισμένη την ψυχή, αλλά από οδύνη και από γνώση. Γιατί εκεί εγνώρισα τον απόλυτο κύκλο της ζωής και του θανάτου.