Η εμφάνιση της αρρώστιας συμπίπτει χρονολογικά με την έλευση του ανθρώπου στη γη και η αντιμετώπισή της, κατ’ ανάγκην πρακτική, σηματοδοτεί τη γένεση της ιατρικής.
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι απέδιδαν τις αρρώστιες σε τιμωρία των θεών για παράβαση κάποιας εντολής τους και για τη θεραπεία κατάφευγαν σ’ εκείνους εκλιπαρώντας την ευσπλαχνία τους. Σιγά-σιγά όμως διαπίστωσαν ότι μόνον η βοήθεια των θεών δεν αρκούσε. Ο θεός Απόλλωνας από μόνος του ήταν ανεπαρκής. Κατανόησαν ότι έπρεπε και οι ίδιοι να κάνουν κάτι. Δηλαδή “Συν Αθηνά και χείρα κινεί”!
Η παρατήρηση ότι μερικά άρρωστα ή τραυματισμένα άγρια ζώα γίνονταν “καλά”, όταν έτρωγαν ορισμένα φυτά, τους οδήγησε στην αναζήτηση και εντόπιση των θεραπευτικών βοτάνων και φυτών. Έτσι, με την πάροδο των αιώνων, βαθμηδόν και κατ’ ολίγον, τα ιαματικά βότανα κατέλαβαν αξιοζήλευτη θέση στη θεραπευτική φαρέτρα των ιατρών της περιόδου της εμπειρικής ιατρικής. Αλλά και στην εποχή της επιστημονικής ιατρικής τα φαρμακευτικά βοτάνια δεν παρέμειναν στα “αζήτητα”. Τα παρακάτω δυο γεγονότα βεβαιώνουν του λόγου το αληθές.