Το βιβλίο Τα Μαριουπολίτικα. Τραγούδια, παραμύθια και χοροί των Ελλήνων της Αζοφικής αποτελεί τη συνέχεια μιας ηχογράφησης που έλαβε χώρα στη Μαριούπολη την περίοδο 1983-85, μιας περιοχής στην νοτιοανατολική Ουκρανία στην οποία ζουν Έλληνες εδώ και εκατοντάδες χρόνια.

Είναι παράξενο πράγμα να είσαι Έλληνας και να μην ξέρεις την ελληνική γλώσσα. Είναι άσχημο να μην ξέρεις πώς βρέθηκες σ’ αυτόν τον τόπο. Όμως πόσο πικρό είναι ν’ ακούς να σου λένε: «Εντάξει, ίσως και να είσαι Έλληνας, όχι όμως πραγματικός. Οι γνήσιοι υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα». Τότε σε πιάνει απελπισία γιατί δεν βρίσκεις ούτε την παραμικρή δικαιολογία. Αφού ούτε την Ελλάδα ούτε τον γνήσιο Έλληνα είχες δει ποτέ στη ζωή σου. Σε τέτοια περίπου κατάσταση ήμουν κι εγώ το φθινόπωρο του 1981. Έπρεπε κάπως ν’ αντιδράσω μα δεν έβλεπα καμία διέξοδο. Ώσπου μια μέρα έμαθα ότι στο ελληνικό μας συγκρότημα “Σαρτάνσκιε σαμοτσφέτι” απονεμήθηκε δίπλωμα και ο τίτλος “λαϊκό” από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ουκρανίας. Και τότε, εκμεταλλευόμενος το γεγονός, σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο και να θέσω το ελληνικό ζήτημα πιο πλατιά. Από πού ήρθαμε ως ‘Έλληνες; τι είχαμε πριν και τι μας έχει μείνει τώρα; Για να πετύχει αυτός ο σκοπός άρχισα να τρέχω ψάχνοντας για τις ρίζες μας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αισθανόμουν σαν ασθενοφόρο έτσι όπως έτρεμα ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να πεθάνει εκείνος που ήξερε τα μυστικά του παρελθόντος μας. Έτσι έμαθα αρκετά από πρώτο χέρι. Κατόπιν, σκαλίζοντας αρχεία και βιβλιοθήκες μάζεψα τόσες πληροφορίες κι έγγραφα, ώστε να επιχειρήσω μια ολόκληρη δημοσιογραφική εκστρατεία. Το ξεκίνημα έγινε στο… Τάλιν. Εκεί, στις 5 Φεβρουαρίου του 1982, στην εφημερίδα “Σιρπ υια βάζαρ” τυπώθηκε το άρθρο μου με θέμα Η ιστορία και ο πολιτισμός των Ελλήνων της Αζοφικής. Την επόμενη μέρα, στον Ραδιοφωνικό σταθμό της Εσθονίας, ο Ιωάννης Σαρβ κι εγώ κάναμε εκπομπή παρουσιάζοντας και τη μουσική. Ευτυχώς και τα δύο χωρίς λογοκρισία.