Λίγα είναι τα λογοτεχνικά μας περιοδικά που έπαιξαν τόσο κρίσιμο ρόλο μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, όσο η Μούσα (1920-23). Έκδοση μιας αθηναϊκής συντροφιάς προικισμένων νέων, γρήγορα επιβλήθηκε ως ο ουσιώδης, εκλεκτικός σύνδεσμος ανάμεσα στην ορμή π.χ. του Παλαμά και στην απόγνωση του Καρυωτάκη, αλλά και ως ευρύχωρος δίαυλος ζωτικών ευρωπαϊκών ρευμάτων της τέχνης του λόγου. Η μεστή διδακτορική διατριβή του X. Λ. Καράογλου εξετάζει και σχολιάζει σε βάθος και σε πλάτος, με την βοήθεια άγνωστου και ανέκδοτου υλικού, τις κυριότερες όψεις εκείνης της ήδη θρυλικής έκδοσης: το πρόγραμμα, τις εκδοτικές συνθήκες, την συγκριτική κυκλοφορία, τους συνεργάτες, και βεβαίως τα ίδια τα κείμενα, με ιδιαίτερη έμφαση στον κριτικό προβληματισμό τους. Όσοι από μας επιθυμούν να διαπιστώσουν συνοπτικά την εμβέλεια και τον ζωτικό παλμό της Γενιάς του ’20, θα βρουν πολύτιμη βοήθεια στα εννέα εκτενή επίμετρα: Πίνακες (μεταφραζομένων ποιητών, θεατρικών παραστάσεων & διαλέξεων) και Ευρετήρια (εργογραφία ελλήνων συνεργατών & περιεχομένων κατά τεύχη), καθώς και πλούσιαν επιλογή γραπτών τεκμηρίων (δώδεκα άρθρα, “από την σελίδα αλληλογραφίας”, και επτά ανέκδοτες επιστολές).