Πρέπει να λάβουμε την τηλεόραση σοβαρά υπόψη μας σαν πολιτιστικό ή αισθητικό μέσον, σαν ένα μέσον που μπορεί να παράγει κάποιες έννοιες; Πρέπει να λάβουμε τους “Simpsons” σοβαρά υπόψη; Πρέπει να προσκομίσουμε κάποιες γνώσεις από το οπτικό ύφος της σειράς “As the world Turns”; Θα μπορούσε μια ερμηνεία επί διαλόγου από την σειρά “Beverly Hillbillies” να δημοσιευτεί σε ένα ακαδημαϊκό έντυπο; Και το πιο βασικό, που αφορά το βιβλίο αυτό, θα μπορούσαν να υπάρχουν πανεπιστημιακά μαθήματα που ν’ αφορούν αυτά τα προγράμματα; Θα μπορούσε η σειρά “Love Connection” να περιληφθεί σ’ ένα πρόγραμμα μαθημάτων; Βεβαίως, θα μπορούσαμε να μελετήσουμε τη τηλεόραση στο σχολείο. Και βεβαίως θα μπορούσαμε να λάβουμε την τηλεόραση σοβαρά υπόψη. Γιατί; Επειδή η τηλεόραση προβάλλει κάποιες έννοιες, πολλές έννοιες, ενώ παράλληλα μας ψυχαγωγεί. Είναι το επικρατέστερο μέσον παραγωγής εννοιών και ψυχαγωγίας των τελευταίων 50 χρόνων του 20ου αιώνα. Για το λόγο αυτό, απαιτεί από μας μια εξονιχιστική έρευνα. Πρέπει να κατανοήσουμε με ποιο τρόπο είναι ακριβής, πώς είναι δομημένη αφηγηματικά, πώς είναι σχεδιασμένα τα πλατώ, με ποιο τρόπο η ίδια η μηχανή λήψης θέτει την άποψη του θεατή και πώς ο ήχος αλληλεπιδρά με την εικόνα έτσι ώστε ν’ αναλύει τις έννοιες και να προσφέρει την ικανοποίηση που μας παρέχει η τηλεόραση.