Οι δύο εκτεταμένες μελέτες που συνθέτουν αυτό το βιβλίο έχουν γραφτεί από τον Μιχαήλ Μπαχτίν το 1924 και το 1933. Είναι ίσως τα μόνα γνήσια φιλοσοφικά εγχειρήματα που συναντούμε στη μετεπαναστατική Ρωσία. Ο Μπαχτίν ερευνά μεθοδολογικά τις επιστήμες του ανθρώπου, ιδιαίτερα τη γλωσσολογία, και συμπορεύεται με την ευρωπαϊκή φιλοσοφική σκέψη της εποχής του. Θέλοντας να καθορίσει με ακρίβεια το αντικείμενο της λογοτεχνίας, ο Ρώσος αισθητικός έρχεται σε αντιπαράθεση με τους θεωρητικούς του φορμαλισμού – τους οποίους κατηγορεί ότι αναπαράγουν τη διχοτόμηση μορφής – περιεχομένου – και εξετάζει το μυθιστόρημα σαν λογοτεχνικό είδος που βρίσκεται σε άμεση σχέση με το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου, σαν «τόπο» όπου συναντώνται διάφορες μορφές γλώσσας. Ερευνά τα προβλήματα περιεχομένου, ύλης και μορφής στο μυθιστόρημα καθώς και τα στοιχεία του μυθιστορηματικού λόγου.