Ο Nanni Moretti εισβάλλει κυριολεκτικά στο ιταλικό σινεμά στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν η αντίληψη για έναν ποιητικό πολιτικό κινηματογράφο, «φτωχό» ως προς την παραγωγική του διαδικασία και «πλούσιο» ως προς τον πολιτικό του βερμπαλισμό, δείχνει σημεία κόπωσης. Η πρώτη του ταινία (Io sono un autarchico), γυρισμένη στο ερασιτεχνικό «φορμά» του super 8, προβλήθηκε σ’ έναν μικρό, περιθωριακό κινηματογράφο τέχνης, στη Ρώμη, κι έδειξε πόσο χαοτικά, «εγωιστικά» και, ταυτόχρονα, δυναμικά και γόνιμα μπορούν να λειτουργούν ακόμα τα αιτήματα του «άλλου κινηματογράφου».