Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, ποτέ μου ως τα σήμερα δεν επεθύμησα τις στενές προσωπικές γνωριμίες. Αισθάνομαι πρώτ’ απ’ όλα πως εδώ στον κόσμο, τα πιο δικά μου και τα πιο αναφαίρετα τα χρωστώ στις ώρες της μοναξιάς και της θεωρίας της σιωπηλής. Βλέπω, έπειτα, πως κ’ η πνευματικώτερη σχέση, άμα βαστά πολλήν ώρα, δεν μπορεί να μην ταπεινωθή. Αλλ’ ο σκοπός στη ζωή μας δεν είναι να βρίσκωμε εκείνο το μοιραίο, το άφευκτο ανθρώπινον υπόστρωμα – κ’ εκεί να σταματούμε, ήσυχοι κι’ ασφαλισμένοι! Να κρατούμε “πάντ’ ανοιχτά” τα φτερά του πνεύματος, αυτό είναι ο σκοπός στη ζωή μας!
Μα τούτο δε μπορεί να γίνεται, παρά όταν το πνεύμα σμείγη με τις πιο φτερωτές, με τις πιο καρποφόρες ώρες των άλλων. Και ποιες ώρες πιο καρποφόρες, από τις ώρες πρώτ’ απ’ όλες που αποτυπώθηκαν στα βιβλία τους! Όταν έξαφνα περιτρέχω μια σελίδα του Ραμπελαί, γραμμένη με τη χάρη, μα και συνάμα με τη λατινική στερεότητα της ευφυΐας του, πώς αλλοιώς θα μπορούσα να τον έχω περισσότερο παρόντα, περισσότερο δικόν μου, περισσότερο Ραμπελαί με μια λέξη – πώς αλλοιώς, παρά την ώρα εκείνη που μου προσφέρεται αυτός ο ίδιος; “Διαβάστε τα βιβλία μου, τι τις θέλετε τις συνεντεύξεις;” λέγει, με το δίκιο του, ο Παλαμάς στους απεσταλμένους των περιοδικών και των εφημερίδων.