Ο Καβάφης ως «ανθρώπινος στοχαστής» αγωνίζεται με την εσωτερική φωνή της συνείδησής του να μετουσιώσει την αναπόφευκτη φθορά σε πάθος για ζωή. Αγγίζει εκείνους που βιώνουν την ασημαντότητα των ανθρωπίνων αλλά καταφάσκουν στην ομορφιά της ζωής. Δε δίνει χρώματα στον ανθρώπινο πόνο αλλά ποιόν και ένταση. Αναδεικνύει ως αντίδοτο την άρνηση υποταγής, την αγωνία που κραυγάζει αξιοπρέπεια. Ίσως για να φωτίσει αυτό που μένει αναλλοίωτο: τη συνεχή αναζήτηση της «Ιθάκης»…