Ο Γιώργος Βιζυηνός, συγγραφέας ποιημάτων, διηγημάτων, παιδικής λογοτεχνίας και φιλοσοφικών, ψυχολογικών και λαογραφικών μελετημάτων, αποτελεί τον πρωτοπόρο της νέας ελληνικής μυθιστοριογραφίας. Είναι, κατά τον Παλαμά, ο “διηγηματογράφος ποιητής”, η δε αφήγησή του συμπλέκει τη μνήμη με τη φαντασία και διαπλέκει ένα εν δυνάμει μυθιστόρημα, που πραγματεύεται συναφή ζητήματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Τα έξι “ευμεγέθη και μη αποστέργοντα το περίπλοκον” αφηγήματά του, από τα οποία τα πέντε δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Επτά σε διάστημα μόλις δεκαπέντε μηνών (1883-1884), συνδυάζουν την αυτοβιογραφία με την ψυχολογική και την ιστορική ανάλυση, προβληματιζόμενα ταυτόχρονα για την ίδια τη φύση της λογοτεχνίας. Κυρίαρχο θέμα τους η διαφορά: αρσενικού και θηλυκού (γένους ή φύλου), οικείου και ξένου, γνωστικού και τρελλού, ευρωπαίου και ανατολίτη, χριστιανού και μωαμεθανού, εν τέλει δε ζωής και θανάτου, βίου και λόγου.