Έχουμε μάθει να θεωρούμε την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και τη φροντίδα του νεογνού «φυσιολογικά και δεδομένα» γεγονότα στη ζωή μιας γυναίκας. Όμως σε μια εποχή τέτοιων ριζικών και αντιφατικών αλλαγών, και ιδιαίτερα για τη γυναίκα, ο ρόλος της μητέρας χρειάζεται επαναπροσδιορισμό.
Η γυναίκα έχει εξαπλωθεί στον κοινωνικό – οικονομικό δημόσιο χώρο αλλά η νέα μητέρα έχει αντίθετα απομονωθεί. Ερευνητικά δεδομένα επισημαίνουν τις μεγάλες δυσκολίες, τη σύγχυση και την αβεβαιότητα που αισθάνονται οι νέες μητέρες σ’ όλον το δυτικό κόσμο. Οι δυσκολίες που ζουν οι μητέρες μοιραία αντικατοπτρίζονται στο μεγάλωμα των παιδιών τους. Ο Winnicott κάποτε είπε «Δεν νοείται η αυτόνομη ύπαρξη βρέφους. Και με αυτό εννοώ ότι όπου κανείς συναντά ένα βρέφος συναντά και τη μητρική φροντίδα, και χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να υπάρξει το βρέφος».
Πώς η γυναίκα αντιμετωπίζει την εγκυμοσύνη της, τον τοκετό και το μωρό της, είναι ουσιαστικά ερωτήματα που χρειάζεται ν’ απαντήσουμε για να βοηθήσουμε τις σημερινές μητέρες. Θέματα που έχουν απασχολήσει τους ερευνητές αφορούν τις κοινωνικές αναπαραστάσεις του μητρικού ρόλου, τις προσδοκίες της μητέρας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, την υποστήριξη που δέχεται η μητέρα, τις επιπτώσεις της ψυχοκοινωνικής έντασης, την παροχή των μαιευτικών υπηρεσιών, την ιατρικοποίηση του τοκετού, τον ρόλο του πατέρα και της εν γένει οικογενειακής λειτουργίας, τον θηλασμό, την επιλόχεια μελαγχολία κ.ά. Πολλά από αυτά τα θέματα θίγει η παρούσα έρευνα που είναι σημαντική όχι μόνον γιατί αυξάνει τις γνώσεις μας πάνω σ’ ένα καινούριο θέμα προαγωγής υγείας, όχι μόνον γιατί πρέπει ν’ αποτελέσει τη βάση για οποιοδήποτε πρόγραμμα που απευθύνεται στις μέλλουσες και στις νέες μητέρες ‒και στις οικογένειές τους‒ αλλά και γιατί δείχνει πως πρέπει να αρχίζει ο προγραμματισμός κάθε ενέργειας που θα δώσει στους πολίτες και περισσότερες γνώσεις για την υγεία τους και κίνητρα για ν’ ακολουθήσουν τον υγιεινό τρόπο ζωής.