“Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΟΥ ΒΛΕΜΜΑΤΟΣ” Κύριε Παναγιωτόπουλε, ποια είναι η κινηματογραφική σας “μυθολογία”; Ποιο πλάνο ας πούμε ή ποια σκηνή σας έρχεται κατ’ ευθείαν στο μυαλό όταν μιλάτε για σινεμά; Το σινεμά, είναι πιο πλούσιο από τις ταινίες! Γιατί όταν λέμε “το σινεμά”, δεν εννοούμε μόνο το σινεμά που υπάρχει και πρόκειται να υπάρξει! Κι αυτό ακριβώς είναι για μένα μια “μυθολογία”, ότι δηλαδή το σινεμά είναι μια ανεξάντλητη δυνατότητα προς ανακάλυψη! Είναι περίεργο αλλά όταν σκέφτομαι το σινεμά, μου ‘ρχονται στο μυαλό πράγματα που εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω, όπως π.χ. πλάνα αυτοκινήτων που χάνονται μέσα στη νύχτα, όπως στις ταινίες του Φρανζύ, χορευτικά με κλακέτες, όπως στο ” Ένας Αμερικανός στο Παρίσι”, ένα σύνθετο πλάνο, όπως το πρώτο πλάνο στον ” Άρχοντα του τρόμου”, ένα κοντινό πλάνο, όπως εκείνο της Άννα Καρίνα, στο “Vivre sa vie”. θα ήθελα επίσης να μπορώ να κινηματογραφήσω διάλογους, όπως ο Ρενουάρ. Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι πράγματα που ζηλεύω. Όπως ζηλεύω το “ήθος” του Ροσελίνι, αλλά και την “ανηθικότητα” του Χίτσκοκ. Έτσι, για να κατευνάσω τη ζήλεια μου, λέω εντάξει, δεν μπορώ να κάνω όλα αυτά, αλλά ίσως μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Η δουλειά του σκηνοθέτη πώς άρχισε να σας έλκει; Πρέπει να ομολογήσετε ότι μοιάζει να είναι μια ελκυστική δουλειά. Και για έναν άνθρωπο με αδύνατο χαρακτήρα και κλίση προς τις απολαύσεις, όπως είμαι εγώ, δεν είναι πολύ δύσκολο αυτό το επάγγελμα να με ελκύσει! Βέβαια, με τον καιρό, μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η μυθολογία του επαγγέλματος δεν έχει και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα, αλλά τότε ήμουν πολύ νέος, ευτυχώς, και αφέθηκα να παρασυρθώ, χωρίς ποτέ να το μετανιώσω. Νομίζετε ότι ο χαρακτηρισμός “γκονταρικός” σκηνοθέτης, είναι δόκιμος για σας; Αγαπώ πολύ τον Γκοντάρ και συχνά αναφέρομαι σ’ αυτόν, αλλά νομίζω πως πιο δόκιμος θα ήταν ο όρος “παναγιωτοπουλικός” και δεν το λέω με έπαρση, αντίθετα, θέλω να πω πως πολλές φορές οι συνάδελφοί μου όταν θέλουν να με πειράξουν λένε, αυτό είναι “σαν ταινία του Παναγιωτόπουλου”. Τα “Χρώματα” κατάφεραν τελικά να ανοίξουν κάποιους νέους δρόμους στον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο; Κατάφεραν δηλαδή να αποσαφηνίσουν τις προθέσεις τους; Ξέρετε, τα “Χρώματα” δεν μου αρέσουν πια! Όμως, ίσως να ήταν μια ταινία που έπρεπε να γίνει τη στιγμή που έγινε. Νομίζω πως έφερε μια δροσιά στον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο. Και ίσως έδειξε έναν άλλο δρόμο. Μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή οι ελληνικές ταινίες πήγαιναν από τον έναν αντάρτη στον άλλον, περνώντας υποχρεωτικά από τον Μαρξ και τον ‘Εγκελς. Αλλά για να απαντήσω κατ’ ευθείαν στην ερώτησή σας, παρ’ όλο που η ταινία δεν μου αρέσει πια, βρίσκομαι ολόκληρος εκεί μέσα, όπως βρίσκομαι ολόκληρος στο “Βαριετέ” και στη “Γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα”, θέλω να πω μ’ αυτό ότι “φιλοσοφικοπολιτικά” έχω μείνει στάσιμος, δεν προόδευσα από τότε, ενώ μερικοί πολύ γνωστοί συνάδελφοί μου προόδευσαν και προοδεύουν συνεχώς, ξεπερνώντας εαυτούς και αλλήλους. Ποια είναι η διαδικασία γέννησης μιας ταινίας μέχρι τη στιγμή που αρχίζουν τα γυρίσματα; Είναι δύσκολο να πει κανείς τι είναι μια ταινία. Νομίζω ότι ξεκινάει υπόγεια “κάτι” που αρχίζει με μια ιδέα, με μια εικόνα, με μια φράση ή με μια μουσική και σιγά – σιγά καταλήγει να θέλει να γίνει μια ταινία. Όμως, επειδή αυτό το “κάτι” που πάντα νομίζω ότι θα καταφέρω να περικυκλώσω, διαφεύγει συνεχώς, σε σημείο που να μην υπάρχει σχεδόν ποτέ μέσα στην τελειωμένη ταινία, γεννιέται η επιθυμία για μια καινούργια. [. . .] (“Αυγή”, 1988) “Μέσα στη λέξη ερασιτέχνης, υπάρχει η λέξη εραστής και η λέξη τέχνη. Μέσα στη λέξη επαγγελματίας, δεν υπάρχει τίποτα.”