Η ποίηση δεν είναι είδος μουσικής, αλλά είδος λόγου. Και γι’ αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο, ότι από την ποίηση ακούγεται κατά την ανάγνωση διαφορετική μουσική ανάλογα της διαφορετικότητας των ανθρώπων. Σήμερα ο υπερρεαλισμός έκλεισε τον κύκλο, αφού δέσποζε από το 1923, και έδωσε αριστουργήματα με τα κριτήρια της εποχής του. Κι ευχόμαστε ν’ αντέξουν στον χρόνο. Η αποσπασματική, όμως, σε εικόνες ασύνδετες και στερημένες νοήματος μέσα από την αλληγορία, την παρομοίωση και την παραβολή, σημερινή υπερρεαλιστική ποίηση, οδηγεί σε μια ανανεωμένη, ριζοσπαστικά νέα, διαφορετική σε μορφή, δομή και περιεχόμενο ποίηση για ν’ ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες. Η απελευθέρωση από τις ποιητικές Σχολές του παρελθόντος είναι αναγκαία για μια ποίηση πολυφωνική και πολυνοηματική. Μια ποίηση που δεν θα είναι πολυσυλλεκτική ενός ψηφιδωτού των περασμένων ποιητικών Σχολών, αλλά μια ποίηση πηγαίας έμπνευσης. Η αλληλοδιαδοχή ποιητικών Σχολών αποδεικνύει την εναγώνια προσπάθεια έκφρασης των εποχών με φιλοδοξίες διαχρονικότητας. Έτσι, εκτός της αρχαιότητας είχαμε από την Αναγέννηση μέχρι σήμερα πολλές ποιητικές Σχολές, όπως την κλασική της Αναγέννησης, τη ρομαντική, τη συμβολική και την υπερρεαλιστική. Και τώρα τη ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ποίηση στο κατώφλι της νέας χιλιετίας. Επιχειρήθηκε ένας γόνιμος ποιητικός διάλογος με τους τρεις μεγάλους ποιητές –Καβάφη, Σεφέρη και Ελύτη– που οδήγησε, δρασκελίζοντας τα σύνορα, σ’ ένα νέο παρθένο ποιητικό τοπίο διείσδυσης στην ανθρώπινη φύση και ύπαρξη.