Η φιλοσοφία της τέχνης, που ονομάζεται Αισθητική, και ασχολείται συστηματικά με την ιδέα του Ωραίου, σαν το μοναδικό αντικείμενο της έρευνάς της, δυσκολεύεται πολύ να προσδιορίσει το συγκεκριμένο περιεχόμενο και την ουσία του Ωραίου, ακριβώς γιατί αυτό φαίνεται να είναι μια αυταξία, ένα φαινόμενο πρωταρχικό που μόνο τη λάμψη του βλέπουμε μέσα απ’ την καλλιτεχνική δημιουργία. Στον χώρο των αξιών, το Ωραίο είναι μια αξία θεμελιακή όπως η ηθική και η αλήθεια. Γι’ αυτό και η συστηματική φιλοσοφία δεν μας προσφέρει έναν και μοναδικό ορισμό του Ωραίου. Οι αισθησιοκράτες φιλόσοφοι, μας λένε πως ωραίο είναι ό, τι προσφέρει απόλαυση. Ο Καντ υπογραμμίζει πως το ωραίο είναι κάτι που μας αρέσει, χωρίς ν’ αποβλέπουμε στην ωφελιμιστική πλευρά του. Δηλαδή ό, τι μας προσφέρει καθαρά ανιδιοτελή, ψυχική απόλαυση και όχι υλική. Ο Έγελος βλέπει το ωραίο σαν έκφραση της ιδέας δια μέσου του αισθητού. Ο Μπαουμγκάρντεν προσδιορίζει το Ωραίο, σαν αρμονία των μερών στις σχέσεις τους μεταξύ τους και προς το σύνολο. Διακρίνει στο ωραίο την τελειότητα, που γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις. […] (Από το κεφάλαιο “Το Ωραίο, το ‘Ασχημο και η τέχνη”)