Στο «ουτοπικό θέατρο» του Γιέρζι Γκροτόφσκι και του Εουτζένιο Μπάρμπα η νοσταλγία του ηθοποιού, δεν είναι ο πόνος για την επιστροφή που δεν πραγματοποιείται ποτέ, σε μια χαμένη πατρίδα, μήτε το ανικανοποίητο αίσθημα μιας φλογερής επιθυμίας. Είναι το αληθινό βίωμα αυτής της επιστροφής στις πηγές, της επιστροφής που πραγματοποιείται, μετασχηματίζοντας τον πόνο σε γνώση, την απώλεια σε μια νέα αξία, τη διάψευση σε μια καινούργια πίστη, τον εσωτερικό διχασμό στην ολοκλήρωση του εαυτού.