[…] Η αφθονία καταργεί την ανάγκη, και μαζί της τη "λογική" τη ζυμωμένη με τον ορθό λόγο, αυτόν που εξηγεί την αταξία και το έγκλημα. Αυτά τα πράγματα όμως συνεχίζονται. Γιατί; Η πληγή έχει πάψει να αποτελεί μέρος της ίασης και έχει γίνει η αρρώστια μας. Όλο και πιο συχνά θα χρησιμοποιούμε τους εγκληματίες, τους ανένταχτους, τους απείθαρχους, όπως ο Μεσαίωνας, χρησιμοποιούσε τους αιρετικούς, καίγοντάς τους. Η φαντασία είναι πολύ λογική, και γι' αυτό επιστρέφουμε στην εποχή της βαρβαρότητας βήμα με βήμα, φυλακή με φυλακή, νόμο με νόμο.
Η ιστορία που διηγούμαστε σ' αυτή την εποχή της αφθονίας δεν νοιάζεται για τη δημιουργία αλλά για την κατανάλωση – την αχαλίνωτη κατανάλωση που είναι απαραίτητη για να συντηρηθεί η οικονομία. Αυτή η ιστορία δεν μας ενώνει πια με τον αληθινό κόσμο, αλλά αναδιπλώνεται στον εαυτό της και αποκόβεται από την πραγματικότητα. Σήμερα δεν υπάρχει πια ουτοπία, δεν υπάρχει τόπος δικαιοσύνης ή επουράνιος. Δεν υπάρχει πια αιωνιότητα, ούτε και μέλλον. Η ιστορία που αφηγούμαστε γίνετα ένα "τώρα" επαναλαμβανόμενο, η δικαιοσύνη μια απλή πολιτική διευκόλυνση. Επειδή όμως η φαντασία είναι λογική, ξέρει ότι αυτό το "τώρα" είναι ζωντανός θάνατος. Αυτή είναι η παρούσα πνευματική μας κατάσταση. Ο πραγματικός κόσμος διαλύεται και επινοούμε έναν άλλο, χιμαιρικό και βίαιο.
[…] Έντουαρντ Μποντ (1995)