Υπάρχουν τέρατα πραγματικά στις μέρες μας; Ή τα συναντάμε μόνο στα παραμύθια, σε βιβλία με μάγους και σε ταινίες φρίκης; Εκείνες τις αυγουστιάτικες μέρες, η δωδεκάχρονη Όλγα θα δει με τα μάτια της κάτι που δεν είχε φανταστεί ποτέ. Θα συναντήσει τέρατα αληθινά, που ζουν ανάμεσά μας. Θα πέσει στα χέρια τους και θα ζήσει μια περιπέτεια που θα βάλει σε κίνδυνο τη ζωή της. Θα σωθεί τελικά; Θα βρεθεί τρόπος να σταματήσουν τα τέρατα εκείνα να μισούν, να καίνε, ακόμα και να δολοφονούν όποιον είναι διαφορετικός; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μετρημένοι είναι οι συγγραφείς που γράφουν μυθιστορήματα για εφήβους. Αυτοί όμως που γράφουν έχουν διευρύνει τη θεματολογία τους παρουσιάζοντας ζητήματα κοινωνικού προβληματισμού με σκοπό να ευαισθητοποιήσουν για τις πραγματικότητες που ενυπάρχουν στη σύγχρονη κοινωνία. Πιστεύοντας ότι οι διαφορετικές πλευρές της καθημερινότητας γίνονται περισσότερο απτές όταν πλέκονται μυθιστορηματικά, δίνουν ερεθίσματα στην πραγματική διάθεση που χαρακτηρίζει την εφηβική ηλικία για αναζήτηση, συζήτηση και γόνιμο προβληματισμό… Τα Τέρατα του λόφου είναι ένα αντιρατσιστικό πολιτικό βιβλίο για τους σκίνχεντ και τις νεανικές ομάδες των νεοναζί που δρουν στις γειτονιές της Αθήνας. Με ευθύτητα η συγγραφέας μιλάει για την ψυχολογία και τη δράση αυτών των ομάδων οι οποίες δε θέλουν και πολύ για να περάσουν από τη λεκτική επιθετικότητα και τη διακόσμηση των τοίχων της πόλης με αντιδραστικά συνθήματα σε πράξεις ωμής βίας… Τα στοιχεία για την ιδεολογία και τη δράση των ευρωπαϊκών ομάδων νεοναζί που αναφέρονται στο μυθιστόρημα δίνουν το απαραίτητο πλαίσιο για την κατανόηση από τους νεαρούς αναγνώστες αυτού του κοινωνικού φαινομένου, ενώ ταυτόχρονα θεμελιώνουν την πεποίθησή μας ότι αυτή η ακραία άποψη για την "καθαρή φυλετικά" κοινωνία είναι μια τεχνητή ιδεολογική κατασκευή απολύτως απορριπτέα. (Μαρίζα Ντεκάστρο, ΤΟ ΑΛΛΟ ΒΗΜΑ)

Το βιβλίο είναι δομημένο με τέχνη. Η αγωνία βήμα βήμα φτάνει στην κορύφωση… Ένα μυθιστόρημα με ενδιαφέρον θέμα κι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα πλοκή, που δεν αφορά μόνο τα μεγάλα παιδιά, αλλά κι εμάς τους μεγάλους. (Αγγελική Βαρελλά, Περιοδικό ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, τ. 7)