Το θέατρο υπήρξε πάντα και παραμένει ένα συλλογικό δημιούργημα, που με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να περιοριστεί απλώς στο γραπτό κείμενο. Αυτό που παρουσιάζεται επί σκηνής είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς δραματουργών, ηθοποιών, σκηνοθετών, τεχνικών, σκηνογράφων και -γιατί όχι- του κοινού.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο κάθε θεατρικό κείμενο σε κάθε νέο ανέβασμά του είναι ανοιχτό σε πολύ μεροληπτικές αναγνώσεις, σε ερμηνείες που πλουτίζουν τα νοήματά του, φωτίζοντας πλευρές που η παράδοση είχε αφήσει στο σκοτάδι.
Στηριζόμενος σ' αυτές τις απόψεις ο Umberto Albini αντιμετωπίζει τη «θεατρική ζωή» στην Αθήνα των κλασικών χρόνων εξετάζοντας τα συστατικά της: ηθοποιός και χορός, προσωπεία και κοστούμια, θεατρικές μηχανές και σκεύη, οικοδομήματα και γιορτές, κοινό, και -όσο είναι δυνατόν- μουσική και κίνηση. Είναι τα μέρη ενός όλου, όπου η κουλτούρα συναντά πλήρως και «ανοιχτά» τη ζωή, γεννώντας διαρκώς νέες ερμηνείες. Το δεύτερο μέρος του βιβλίου, που είναι αφιερωμένο στα κείμενα και στους συγγραφείς (Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης, Μένανδρος), διεξέρχεται το ταξίδι μέσα στην παράδοση μερικών θεμελιωδών μύθων της δυτικής κουλτούρας. Ένας βιβλιογραφικός οδηγός κι ένα αναλυτικό ευρετήριο συμπληρώνουν το βιβλίο.