Ο Εβραίος της Μάλτας, όπως τον γνωρίζουμε, πρωτομεταφράστηκε στα ελληνικά από τη γράφουσα το 1980 με παραγγελία του Δημήτρη Μυράτ, είχε σημειώσει στη σκηνή μεγάλη επιτυχία και παιζόταν για πολύ καιρό στα θέατρα της Αγγλίας. Την εποχή του Μάρλοου ο αντισημιτισμός βρισκόταν σε έξαρση και ιστορίες τερατώδεις που παρακολουθούσαν τους Εβραίους, τον συντηρούσαν ακμαίο. Ιστορίες, όπως λόγου χάρη εκείνη τη Μεγάλη Εβδομάδα, όπου τάχα οι Εβραίοι άρπαζαν παιδιά χριστιανών, τα 'σφάζαν, κι έπιναν το αίμα τους, συνόδευε τους Εβραίους ως τα χιτλερικά στρατόπεδα, ως τα Άουσβιτς και τα κρεματόρια. Γενικά το κλίμα ευνοούσε τέτοια θέματα, όχι υποχρεωτικά με Εβραίους, μα με φρίκες και πράξεις κακουργηματικές. Αλλά και η χάρη του ποιητή, ο σφριγηλός και σφοδρός λόγος του, η μεγαλειώδης ποίηση, κι αυτός ο Βαραβάς, ο ήρωας του έργου, αδίσταχτος, απάνθρωπος, τοκογλύφος, που στην προσπάθειά του να κάμει το δικό του, παραμερίζει και καταπατεί κάθε ηθικό εμπόδιο ανταγωνιστικό του: νόμο, παράδοση, μόδα, πρόληψη, όλα ασκούσαν μια γοητεία τερατική. . . και συντελούσαν στην επιτυχία.