Η επιχείρησις διασώσεως της Κονίτσης τα Χριστούγεννα του 1947, δεν αποσκοπούσε απλώς να αντιμετωπίση τα ανταρτικά συγκροτήματα, που είχαν περικυκλώσει την ιστορική αυτή κωμόπολι και είχαν αποκόψει την Ήπειρο, από κάθε βοήθεια που θα προσέφεραν οι δυνάμεις του ελληνικού στρατού έξωθεν.
Ο αντικειμενικός σκοπός της κομμουνιστικής ηγεσίας, ενθαρρυνομένης και ενισχυομένης από τις όμορες κομμουνιστικές χώρες και με κάποια επιφύλαξι από το Κρεμλίνο, ήταν να δημιουργήση τις αναγκαίες προϋποθέσεις, για την διεθνή αναγνώρισι του στρατιωτικού αγώνα που διεξήγαγε με τις ανταρτικές ομάδες. Μέχρι τότε, είχε κατορθώσει να συγκροτήση κυρίως στους ορεινούς όγκους της Θεσσαλίας, Ηπείρου και Μακεδονίας βάσεις ανεφοδιασμού και εξορμήσεως για περιορισμένης εκτάσεως επιθετικές επιχειρήσεις. Οι ενέργειες αυτές στόχευαν στην εξασφάλισι της τροφοδοσίας, βίαιης στρατολογίας, μεμονωμένων τρομοκρατικών επιδείξεων και γενικά να σημειώσουν την παρουσία ανταρτικών σχηματισμών.
Από τα μέσα του 1947, η πρώτη σοβαρή ενέργεια για προσβολή και κατάληψι κατωκημένου τόπου, ήταν η επίθεσις εναντίον των Γρεβενών (25-26 Ιουλίου) και εναντίον του Μετσόβου (18-24 Οκτωβρίου). Αμφότερες οι ενέργειες αυτές απέτυχαν με μεγάλες απώλειες.
Η επίθεσις κατά της Κονίτσης, στις 25 Δεκεμβρίου 1947, χαρακτηρίζεται ως ύστατη προσπάθεια να προσβληθή και αποκτηθή μία ιστορική, έστω και μικρή πόλις, για την εγκατάστασιν της μόλις συγκροτηθείσης (24/21/47) "Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης".
Συνεπώς για την Ι Στρατιά η οποία είχε τον συντονισμό των δυνάμεων, που επιχειρούσαν στην ευρύτερη περιοχή, δεν ήταν απλώς μία στρατιωτική ενέργεια αλλά περιείχε και το πολιτικό στοιχείο, της αποτροπής δυνατότητας της εγκαταστάσεως αυτής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)