Ο Κορμιέρ (Μασαχουσέτη, 1925-2000) επιλέγει τους δύσκολους δρόμους. Η ιστορία του είναι σκληρή, αλλά έντιμα και απόλυτα αληθοφανής, δίχως μαγικά φτιασίδια που θα σε προστατεύσουν και θα σε κρατήσουν άθραυστο και ακέραιο στο happy end, νέε μου. Η τρομοκρατία είναι μια σκληρή υπόθεση. Ο εξτρεμισμός δεν βλέπει το καλό και το κακό, δεν μπορεί να σε σώσει όσο εύκολα σε σώζουν χιλιάδες λογοτέχνες με την πένα τους. Είναι όσο σκληρός τον αποτυπώνει, δίχως splatter παρεκτροπές και γραφικές εστιάσεις στη βία και το αίμα, ο Κορμιέρ.

Επιλέγοντας διαφορετικούς αφηγητές και άρα οπτικές γωνίες, συγκλίνει και ξεμακραίνει, διανύει και κοντοστέκεται, αναλύει και αποσυνθέτει, βουτά βαθιά πραγματικά στις σχέσεις των πρωταγωνιστών του και δίχως να μεροληπτεί, μας παραδίδει μια ιδιαιτέρως καλογραμμένη, εύρυθμη και ζωντανή ιστορία. Δεν πρόκειται για ένα adventure μυθιστόρημα. Η περιπέτεια, το συμβάν στη Γέφυρα και το Λεωφορείο είναι το κάδρο πάνω στο οποίο ο Κορμιέρ χρωματίζει τα συναισθήματα και τις σκέψεις -κατά κύριο λόγο- τριών εφήβων που αλληλοσυμπλέκονται από διαφορετικές αφετηρίες και εν τέλει αρκετά κοινά ερείσματα. Και τα εύκολα δίπολα «καλός-κακός», «πολιτισμένος-τρομοκράτης» δεν έχουν θέση στην προσέγγιση του Κορμιέρ.

Η υπόθεση αφορά στην κατάληψη από μια ομάδα τεσσάρων τρομοκρατών ενός λεωφορείου με δεκαέξι μικρά παιδιά, τα οποία και κρατούν ως ομήρους. Η ομάδα των εφήβων τρομοκρατών, ο Μπέν ο διαμεσολαβητής, η Κέιτ η οδηγός. Κάποιοι από αυτούς βρίσκονται από καθαρή ατυχία εκεί, όπως η Κέιτ Φόρεστερ που αναπληρώνει τον θείο της εκείνη τη μέρα. Κάποιοι έχουν τον λάθος πατέρα τη λάθος στιγμή, όπως ο πρώτος αφηγητής και βασικό πιόνι της ιστορίας του Κορμιέρ. Είναι ο Μπέν(ζαμιν) Μάρσαντ, γιος του στρατηγού Μάρκους Λ. Μάρσαντ. Δεν υποψιάζεσαι απλώς. Αισθάνεσαι σίγουρος ότι τα πράγματα δε θα πάνε και πολύ καλά για κάποιους ή για όλους εκεί μέσα. Οι λεπτές ψυχολογικές ισορροπίες, παραπάνω από εύθραυστες και ασταθείς και το αργόσυρτο παιχνίδι του Κορμιέρ με τον θάνατο να αποκαλύπτεται σταδιακά ως η μόνη λύτρωση για κάποιους, ευφυώς δοσμένο. Ευφυές γιατί αν κάποιος γλιτώσει, δεν είναι σίγουρο ότι το προτιμούσε κι αν κάποιος χαθεί, δεν είναι σίγουρο ότι το απευχόταν.

 Απόστολος Πάππος