Η Κυρία με τας Καμελίας ονομαζόταν Αλφονσίν Πλεσί. Ήταν ψηλή, πολύ αδύνατη, με μαύρα μαλλιά και τα μεγάλα της μάτια, που έμοιαζαν φτιαγμένα από σμάλτο, θύμιζαν γιαπωνέζα. Ήταν μια από τις τελευταίες και λίγες εταίρες που είχαν αισθήματα. Επιπλέον, ποτέ όσο ζούσε δεν ήταν γνωστή ως η κυρία με τις καμέλιες. Η επωνυμία αυτή, που έδωσα στην Μαργκερίτ είναι δικό μου εύρημα. Αν όμως ζητήσετε να δείτε το μνήμα της στο νεκροταφείο της Μονμάρτης, ο φύλακας θα σας οδηγήσει και κάτω από τις λέξεις "Αλφονσίν Πλεσί" θα δείτε ένα στεφάνι με ψεύτικες άσπρες καμέλιες, στερεωμένο στο μάρμαρο και προστατευμένο μέσα σε μια γυάλινη θήκη. Ο τάφος αυτός έχει τον μύθο του. Η τέχνη είναι θεία, δημιουργεί ή ανασταίνει. (Αλέξανδρος Δουμάς (υιός), από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)