Η "Ιφιγένεια εν Αυλίδι", είναι το προτελευταίο έργο του Ευριπίδη, το οποίο πραγματεύεται τη θεϊκή βούληση της Άρτεμης να θυσιαστεί η Ιφιγένεια, κόρη του βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα, προκειμένου να επιτραπεί η πλεύση των ελληνικών πλοίων προς την Τροία με ευνοϊκούς ανέμους. Η αρχική απόφαση του Αγαμέμνονα αποδοχής του χρησμού, μέσα σε μία κατάσταση σύγχυσης και πανικού και η ψευδής ανακοίνωσή του για γάμο της Ιφιγένειας με τον Αχιλλέα προκειμένου να ανταποκριθεί η κόρη του στο κάλεσμα που θα της γίνει, έρχεται πολύ σύντομα να ανακληθεί από τον ίδιο. Τέλος υποκύπτει στη θέληση της θεάς παρά της ικεσίες της Κλυταιμνήστρας για να αλλάξει την απόφαση του. Η Ιφιγένεια υψώνοντας ανάστημα ηρωισμού προσφέρεται να θυσιαστεί οικειοθελώς στην Άρτεμη για να επιτευχθεί η εκστρατεία των ελλήνων στην Τροία. Το γεγονός αυτό αλλάζει την απόφαση της Θεάς και αποτρέπεται η τραγική εξέλιξη, καθώς την τελευταία στιγμή εξαφανίζει την Ιφιγένεια από το βωμό αφήνοντας στη θέση της ένα ελάφι.
Ο Ευριπίδης για μία ακόμη φορά αντιπαραθέτει την ανθρώπινη λογική η οποία έρχεται σε σύγκρουση με τις ακατανόητες ως προς εμάς θεϊκές αποφάσεις. Κλιμακωτά περιγράφει την ψυχοσύνθεση των ηρώων μπροστά στον παραλογισμό του Θείου, στον οποίο έρχεται να δώσει λύση η απαλλαγή του ανθρώπου από τα πάθη τη δειλία και το φόβο. Το ερώτημα που θέτει ο Ευριπίδης μέσα από τους ήρωες του, είναι αν τελικά η εξυπηρέτηση διαστροφικών πολιτικών στόχων υπερέχει του ανθρώπινου παράγοντα.
Μια πολύ προσεγμένη παράσταση που ανέβασε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας τόσο από τη διανομή ρόλων και ερμηνειών των ηθοποιών στην πλειοψηφία τους, που άγγιζαν και το πιο απαίδευτο θεατρόφιλο κοινό, όσο και από τα μινιμαλιστικά σκηνικά του Γιώργου Πάτσα.
Και για να μιλήσουμε με ονόματα, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη γνωρίζοντας καλά την τεχνική του αρχαίου δράματος, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν διέψευσε τα θεατρόφιλα πλήθη. Δεν έλειψε από την ερμηνεία της η απαιτούμενη μέθεξη βαδίζοντας κλιμακωτά ως την κορύφωση της ενσάρκωσης του ρόλου. Ήταν και παραμένει μία από της πρωτοκλασάτες γυναικείες φιγούρες του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Και αν έμπαινα στη διαδικασία να το αποδώσω κάπου δεν ξέρω που θα 'πρεπε να αναφερθώ: ίσως σε επαγγελματική δουλειά; ίσως σε ευφυή προσωπικότητα που απλά δίνει το αναμενόμενο αποτέλεσμα εξαιτίας αυτού του γεγονότος; ίσως σε έμφυτο ταλέντο; Μπορεί και ο συνδυασμός όλων αυτών των προϋποθέσεων.
Αποκαλυπτική ήταν και η νέα ηθοποιός Μαρία Πρωτόπαππα στο ρόλο της Ιφιγένειας η οποία απέδωσε έναν επιμελημένο "λυγμό" κάτω από την σκηνοθετική καθοδήγηση του Θέμη Μουμουλίδη, στοχεύοντας και πετυχαίνοντας την συγκίνηση του θεατή χωρίς να καταφεύγει σε ακρότητες και υπερβολές.
Θα 'ταν άδικο να μην στεκόμουν στον Γιώργο Βελέντζα ο οποίος ενσάρκωνε τον Πρεσβύτη δίνοντας αβίαστα μία καθηλωτική ερμηνεία. Στο Στέλιο Μάϊνα που δεν δυσαρέστησε ως Αγαμέμνονας και στην Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου που ενσάρκωσε επάξια δύο ρόλους της κορυφαίας και του Α΄Αγγέλου.
Δυστυχώς όμως δεν θα είμαι τόσο επαινετική και για τον Νίκο Κουρή τον οποίο είχα την ευκαιρία να ξαναδώ και παλαιότερα στην "Ορέστεια" του Αισχύλου εν έτει 2001 στο ρόλο του Ορέστη, δεν άλλαξε την γνώμη που είχα σχηματίσει και τότε για αυτόν, ούτε καν προστέθηκαν πάνω του αυτά τα 3 χρόνια υποκριτικής ζύμωσης και ωριμότητας. Εμφανίστηκε ως ένας οργισμένος Αχιλλέας από την αρχή ως το τέλος της εμφάνισης του, σχεδόν μονότονος θα έλεγα. Για να μην αναφερθώ καθόλου στην απουσία υποκριτικής της Ελένης Τσαλιγοπούλου. Από όσο ξέρω στο θέατρο η απουσία σκηνικού είναι σκηνικό, η απουσία υποκριτικής είναι υποκριτική;
Αν προσπεράσουμε αυτές τις τελευταίες δύο αναφορές η παράσταση άφησε πολύ καλές εντυπώσεις στο γενικό σύνολο και ήταν μία από τις αξιόλογες παραστάσεις του Καλοκαιριού.
Οι αναφορές αυτές γίνονται από την παράσταση που δόθηκε στην Κέρκυρα μέσα από δύο εμφανίσεις που έκανε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας στις 14-15 Σεπτεμβρίου.
