Σ΄ αυτό το δράμα του Αισχύλου, που οι αρχαίοι ονόμασαν Άρεως μεστόν, η στάση όλων μαρτυρεί πράγματι ακόμη μια φορά ότι τη λύση στο δράμα τη δίνουν οι θεοί. Από τη μια πλευρά έχουμε το νεαρό βασιλιά, ήρεμο και συνετό, που αρχίζει με παράκληση στους θεούς να σώσουν την πατρίδα του. Από την άλλη έχουμε ένα χορό από γυναίκες, αναστατωμένες από τον τρόμο, που φωνάζουν πανικόβλητες: καλούν τους θεούς να βοηθήσουν… Η έξαλλη προσευχή τους ενώνεται με τη γαλήνια προσευχή του Ετεοκλή: καθένας επικαλείται τους θεούς. Και, τέλος, οι θεοί εισακούουν τις παρακλήσεις τους. Η Θήβα τουλάχιστον θα γλιτώσει. Αλλά ο Ετεοκλής όχι. Οι αμαρτίες της γενιάς του τού επιβαλλούν μια μοίρα που δεν μπορεί να αποφύγει. [Jacqueline de Romilly, Αρχαία Ελληνική Τραγωδία (Μετ. Ελ. Δαμιανού- Χαραλαμποπούλου), Εκδ. Καρδαμίτσα, 1976]