Απέναντι σε μια προσωπικότητα που αποτελεί την πιο παρεξηγημένη γυναικεία μορφή του Τρωικού κύκλου, σε μια αντιηρωική μορφή γεμάτη πάθη, λάθη και ελαττώματα, ο Ευριπίδης στέκεται προβληματισμένος και σώζει την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή την ηρωίδα του από την καταδίκη. 
Θύτης και θύμα των συγκυριών η Ελένη, το εύκολο ανάθεμα των γυναικών της πατρίδας της και η ενσάρκωση της ομορφιάς και της απάτης μαζί αποτελεί τον αντίποδα της Ιφιγένειας. Παρθένα η Ιφιγένεια – μοιχός η Ελένη, θύμα η Ιφιγένεια – θύτης η Ελένη, ενσάρκωση του αγνού και του ωραίου η Ιφιγένεια – ενσάρκωση του πόθου και του πάθους η Ελένη. Και οι δυο μαζί στη δίνη ενός πολέμου που σημάδεψε την Ελλάδα και τον σημάδεψαν με την παρουσία – απουσία τους.
Ενώ οι Αχαιοί επιστρέφουν στην Τροία, ο Μενέλαος ξεπέφτει θαλασσοδαρμένος στην Αίγυπτο για να ζητήσει βοήθεια. Εκεί έχει βρει καταφύγιο, βοηθημένη από την Ήρα, η Ελένη προστατευόμενη του ντόπιου βασιλιά. Όταν αυτός πεθαίνει ο γιος του Θεοκλύμενος τη ζητά για γυναίκα του, αυτή αρνείται ενώ εκείνη την ώρα φτάνει τυχαία στο παλάτι ο Μενέλαος. Ακολουθεί μια κορυφαία στιγμή αναγνώρισης και οι δυο τους βοηθούμενοι από τον "από μηχανής Θεό" γλιτώνουν την τελευταία στιγμή για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Ο Ευριπίδης μέσα από τις παραπάνω τραγωδίες επιβεβαιώνει το θαυμασμό και την εκτίμησή του στη Γυναίκα – άνθρωπο – μάνα – σύζυγο και εκφράζει πανηγυρικά την απέχθεια και τον αποτροπιασμό του για τον πόλεμο. (Από την έκδοση)